ທ່ານປະທານາທິບໍດີຝລັ່ງ ທ່ານ ແມັກຄອນ ໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງ ທ່ານ ຟຣັງຊົວ ເບຍຮູ ເປັນນາຍົກລັດຖະມົນຕີໃນວັນສຸກ ຫຼັງຈາກການລົງຄະແນນສຽງໃນສະພາ ທີ່ມີປະຫວັດສາດໄດ້ຂັບໄລ່ລັດຖະບານກ່ອນໜ້ານີ້ອອກໄປໃນອາທິດທີ່ຜ່ານມາ.
ທ່ານ ເບຍຮູ ອາຍຸ 73 ປີ ເປັນຄູ່ຮ່ວມງານທີ່ສຳຄັນໃນການຮ່ວມມືສູນກາງຂອງທ່ານ ແມັກຄອນ ໄດ້ເປັນບຸກຄົນທີ່ຮູ້ຈັກດີໃນວົງການການເມືອງຝລັ່ງເປັນເວລາຫຼາຍທົດສະວັດ. ປະສົບການດ້ານການເມືອງຂອງທ່ານຖືວ່າເປັນສິ່ງສຳຄັນໃນຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະຟື້ນຟູຄວາມໝັ້ນຄົງ ເນື່ອງຈາກບໍ່ມີພັກໃດພັກໜຶ່ງທີ່ຄອບງຳສະພາແຫ່ງຊາດ.
ສຳນັກງານຂອງທ່ານ ແມັກຄອນ ໄດ້ກ່າວໃນຖະແຫຼງການວ່າ ທ່ານ ເບຍຮູ “ໄດ້ຮັບຜິດຊອບໃນການສ້າງລັດຖະບານໃໝ່.”
ອະດີດນາຍົກລັດຖະມົນຕີ ມິເຊວ ບານນຽ ໄດ້ລາອອກໃນອາທິດທີ່ຜ່ານມາ ຫຼັງຈາກການລົງຄະແນນສຽງບໍ່ໄວ້ວາງໃຈທີ່ເກີດຂື້ນຈາກຂໍ້ຂັດແຍ່ງດ້ານງົບປະມານໃນສະພາແຫ່ງຊາດ ເຮັດໃຫ້ຝລັ່ງບໍ່ມີລັດຖະບານທີ່ເຮັດວຽກຢູ່.
ທ່ານ ແມັກຄອນ ໃນການປາໄສຕໍ່ປະຊາຊາດ ໄດ້ສັນຍາວ່າຈະຢູ່ໃນຕຳແໜ່ງຈົນກວ່າວາລະຂອງທ່ານຈະສິ້ນສຸດລົງໃນປີ 2027.
ການຮ່ວມມືສູນກາງຂອງທ່ານ ແມັກຄອນ ບໍ່ມີສ່ວນຫຼາຍໃນສະພາ ແລະ ຄະນະລັດຖະມົນຕີຂອງທ່ານ ເບຍຮູ ຈະຕ້ອງອີງໃສ່ສະມາຊິກສະພາທີ່ມີຄວາມສະຫງົບສຸກຈາກຝ່າຍຊ້າຍແລະຝ່າຍຂວາເພື່ອໃຫ້ສາມາດຢູ່ໃນອຳນາດໄດ້. ຄາດວ່າບາງພັກຮັກສານິຍົມຈະເຂົ້າຮ່ວມລັດຖະບານໃໝ່.
ຍຸດທະສາດຂອງທ່ານ ແມັກຄອນ ມີຈຸດປະສົງເພື່ອປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ນາຍົກລັດຖະມົນຕີຜູ້ນຳຝ່າຍຂວາຮຸນແຮງ ທ່ານ ມາລີນ ເລ ເພນ ມີອຳນາດ “ຕັດສິນໃຈ” ເຫນືອລັດຖະບານ. ທ່ານ ເລ ເພນ ໄດ້ຊ່ວຍຂັບໄລ່ ທ່ານ ບານນຽ ໂດຍການລວມກຳລັງພັກ National Rally ຂອງນາງເຂົ້າກັບຝ່າຍຊ້າຍເພື່ອຜ່ານມະຕິບໍ່ໄວ້ວາງໃຈໃນອາທິດທີ່ຜ່ານມາ.
ການແຕ່ງຕັ້ງທ່ານ ເບຍຮູ ກໍ່ສອດຄ່ອງກັບ ການສ້າງສັນຍາບໍ່ຮຸກຮານກັບພັກ Socialist ເພື່ອໃຫ້ພວກເຂົາມີຄວາມມຸ່ງໝັ້ນທີ່ຈະບໍ່ລົງຄະແນນສຽງຕໍ່ຕ້ານລັດຖະບານໃນມະຕິໄວ້ວາງໃຈໃນອະນາຄົດ.
ທ່ານ ເບຍຮູ ເປັນຜູ້ນຳຂອງການເຄື່ອນໄຫວປະຊາທິປະໄຕສູນກາງ ທີ່ຮູ້ຈັກກັນໃນນາມ MoDem ເຊິ່ງທ່ານໄດ້ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໃນປີ 2007.
ໃນປີ 2017, ທ່ານໄດ້ສະໜັບສະໜຸນການເລືອກຕັ້ງປະທານາທິບໍດີຄັ້ງທຳອິດຂອງທ່ານ ແມັກຄອນ ແລະ ໄດ້ກາຍເປັນຄູ່ຮ່ວມງານທີ່ມີນ້ຳໜັກໃນການຮ່ວມມືສູນກາງຂອງປະທານາທິບໍດີຝລັ່ງ.
ໃນເວລານັ້ນ, ທ່ານໄດ້ຮັບການແຕ່ງຕັ້ງເປັນລັດຖະມົນຕີກະຊວງຍຸຕິທຳ, ແຕ່ທ່ານໄດ້ລາອອກຈາກລັດຖະບານຢ່າງໄວວາທ່າມກາງການສືບສວນກ່ຽວກັບການຍັກຍອກເງິນຂອງ MoDem ຈາກງົບປະມານຂອງສະພາເອີຣົບ.
ທ່ານ ເບຍຮູ ໃນປີນີ້ໄດ້ຮັບການຍົກເວັ້ນໃນຄະດີໂດຍສານປາຣີ, ເຊິ່ງພົບວ່າເຈົ້າໜ້າທີ່ພັກອີກ 8 ຄົນມີຄວາມຜິດ ແລະ ຕັດສິນໃຫ້ພັກຈ່າຍຄ່າປັບໄໝ.
ທ່ານ ເບຍຮູ ໄດ້ຮັບການຮູ້ຈັກດີ ເມື່ອທ່ານເປັນລັດຖະມົນຕີກະຊວງສຶກສາ ຈາກປີ 1993 ຫາ 1997 ໃນລັດຖະບານຮັກສານິຍົມ.
ທ່ານເຄີຍເປັນຜູ້ສະໝັກຊິງຕຳແໜ່ງປະທານາທິບໍດີສາມຄັ້ງ ໃນປີ 2002, 2007 ແລະ 2012.